Dzięki Bogu

Wielki Post. Stoimy u jego bram, ale czy znaleźliśmy już klucz, aby je otworzyć? Wielu z nas (ufam, że wszyscy!) poszło dziś rzucić się społem, posypać głowy popiołem... ale co dalej?
Mamy przed sobą czterdzieści dni. Można wykorzystać je w różnoraki sposób. Można wcale nie pamiętać przez te dni o Kościele, modlitwie, poście. Ale jakie wtedy będzie nasze wyznanie wiary, to z dnia dzisiejszego, z Środy Popielcowej "otwierającej" czas Wielkiego Postu. Nie jest to czas na umartwianie się nad sobą, bardziej na zajrzenie w głąb siebie, próba dopusczenia do siebie niesamowitego Lekarza.

Podobny wpis już był, ale patrząc na to co dzieje się na świecie, a zwłaszcza w naszym ukochanym kraju... Jak łatwo jest kogoś zdeptać, skrytykować? Uznać, że się do czegoś kompletnie nie nadaje. Współcześnie "modnym" jest kopanie Kościoła i księży. A przecież to też ludzie, ludzie którzy mają swoje problemy, mają gorsze dni, mogą zachorować, mieć przysłowiowego doła. "A bo Ty się zadajesz z 'czarnymi'." - ja się pytam, no i co z tego? Szczerze wolę "zadawać się" z kapłanami niż włóczyć się po ulicach z jakimś szemranym towarzystwem, po barach, z których to wyjść nic nie pamiętam... Z kim przystajesz takim się stajesz i nie chodzi tu od razu o pójście do zakonu czy seminarium. Jeśli ktoś umiłował Boga to oczywistym jest, że szuka znajomych wśród ludzi, którzy miłują Go podobnie jak on.