Dzięki Bogu

/.../ Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz kochał bliźniego jak siebie samego. Słowo Boże wielokrotnie uczy nas miłości. W swoim wpisie na dzień 14 lutego wspominałam o tym, jak często w Piśmie Świętym pojawia się słowo "miłość" i jak często Bóg do tej miłości nas nawołuje i naucza nas, jak kochać swoich bliskich. Dziś nacisk w Słowie Bożym położony został na miłość do nieprzyjaciół, naszych wrogów. Nie na tych, których kochać łatwo, bo tylko odwdzięczamy się im za ich miłość, dobroć względem nas. Dziś Bóg uczy nas miłości, która wymaga od nas więcej niż tylko bycia miłym i uprzejmym. Miłość z dzisiejszej liturgii jest trudna, wymagająca, problematyczna, ale to właśnie ona prowadzi nas do Zbawienia. Jan Paweł II mawiał do nas w swoich kazaniach i przemówieniach "wymagajcie od siebie nawet jeśli inni by

Z kim przestajesz takim się stajesz. To bardzo znane powiedzenie, jednak rzadko zauważane przez nas w codziennym życiu. A szkoda, bo dotyczy to nie tylko realnie kroczących obok nas osób fizycznych, istniejących z krwi i kości, twardo stąpających po ziemi. Przysłowie dotyczy także, a może przede wszystkim Tego, którego być może nie dostrzegamy, ale On jest przy nas częściej niż nasz własny cień.  

Zbliża się 14 lutego, a w sklepach na gwałt zaczyna się mania czerwonych serduszek. Czekoladki w kształcie serca, poduszki z napisem "Kocham Cię", pluszowe niedźwiadki, kotki, żabki, na sklepowych półkach pojawiają się lizaki-serduszka, z głośników dobiegają piosenki z kategorii tych "o miłości". Dookoła nas pojawia się zdanie "Kocham Cię" wypowiadane i wypisywane we wszystkich możliwych językach świata, na wszystkie możliwe sposoby i na wszystkich możliwych przedmiotach. 14 luty - liturgiczne wspomnienie świętego Walentego, świętego, który jest patronem epileptyków i psychicznie chorych, a przy okazji "doklejono" mu także zakochanych (per analogia?).

Nie raz pewnie mówiliśmy sobie, że doba ma o 24 godziny za mało. Brakuje nam czasu...na wszystko. Na jedzenie, na rozmowy, na sen, na modlitwę i właśnie wtedy, zerkając na zegarki wydaje nam się, że coś z tym czasem jest nie tak.     Sama często doświadczam tego zjawiska. Widać to chociażby po braku systematyczności w moich wpisach, niestety najczęściej szkoła bierze górę nad wszystkim...prawie wszystkim (dlaczego prawie wyjaśnię dalej). Ale to nie zegarki, nie świat i nie czas zostały źle skonstruowane. To nasz styl życia spowodował, że brakuje nam czasu, choć cóż i to znaczy. Czy człowiek może stać się posiadaczem czasu? Jeśli tak to oczywistym byłoby, że mógłby go dowolnie cofać lub zatrzymywać, a czasem przyspieszać, omijać przykre momenty.