Dzięki Bogu

Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. Przechodzącego Jezusa bardzo chciał spotkać Zacheusz, bohater niedzielnej Ewangelii. Żeby to było możliwe wdrapał się na drzewo figowca ponieważ wzrost nie pozwalał mu dojrzeć Chrystusa stojąc na ziemi. Z tej Ewangelii płynie do nas wiele przesłań i chyba każdy może znaleźć w niej jakąś naukę dla siebie.

Dobrego świętowania święta zmarłych - takimi słowami pożegnał kiedyś wykładowca swoich studentów kończąc wykład przed weekendem, w którym zawierał się 1. listopada. I wszystko byłoby w porządku, gdyby chociaż jedna osoba z sali zwróciła mu uwagę na to, że popełnił kardynalny błąd w swojej wypowiedzi. Niestety z sali dobiegł tylko szyderczy śmiech, kilka głosów na temat halloween, a reszta po prostu przemilczała sprawę i pobiegła na autobus, by jak najszybciej ruszyć w drogę do domu. 

Wiele się mówi, zwłaszcza w trwającym Roku Miłosierdzia, o tym jaki Pan jest dobry i miłosierny dla wszystkich. Powstało całe mnóstwo tekstów, także u mnie, o tym, jak Bóg w swoim miłosierdziu przebacza nam grzechy w czasie sakramentu pojednania. Wydawać by się mogło, że Bóg to taka maszynka do głaskania ludzi, a przecież jedna z głównych prawd wiary mówi o tym, że On wprawdzie wynagradza za dobro, ale za zło karze.

W mijającym tygodniu brałam udział w zajęciach z treningu interpersonalnego. W trakcie jednych z pierwszych ćwiczeń, mających na celu początkowe zapoznanie się grupy, rozluźnienie atmosfery i otwarcie się przed innymi, mieliśmy za zadanie powiedzenie o trzech rzeczach, które robimy źle i trzech swoich zaletach, umiejętnościach pozytywnych. Wniosek jaki wyciągnęłam po tym ćwiczeniu jest taki, iż niezmiernie trudno jest nam mówić o swoich mocnych stronach, a przecież to one pokazują jakimi jesteśmy, to one podkreślają naszą wyjątkowość i naszą wartość. Skłoniło mnie to do głębszej refleksji, gdy niedawno Grzegorz Kramer SJ opublikował na FB taki oto kwiatek

Od dziecka pamiętam jak zawsze nowa bluzka, sukienka, nowe buty czy nawet nowe rajstopki, zawsze musiały najpierw być ubrane do kościoła, później dopiero można było pójść w tym do szkoły, czy wcześniej do przedszkola. W niedzielę zawsze wstawało się dużo wcześniej żeby mama zdążyła uczesać mi na głowie ładną fryzurę, zapleść warkoczyki, czy zrobić loki. Do dziś zostało mi w głowie, że na Mszę to w dresach nie wypada. Z jednej strony to dobrze, bo na spotkanie z kimś, kogo kochamy zawsze ubieramy się ładnie, schludnie i chcemy wypaść jak najlepiej. Z drugiej jednak strony za takie właśnie zachowanie karci nas Jezus w dzisiejszej Ewangelii.

Żadna  wiel­ka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pis­to­letu lub za­mykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest spryt­niej­sza – wie, jak przeżyć.   [Jonathan Caroll]   W minioną niedzielę miałam okazję usłyszeć krótkie kazanie na temat wiary, nadziei i miłości. Trzy cnoty boskie, często nazywane trzema siostrami, hasło wyświechtane prawie tak, jak to o miłości bliźniego jak siebie samego itp. Te krótkie kazanie uświadomiło mi jednak, że tak naprawdę wiemy na ich temat bardzo niewiele.

Zmagamy się z nim na każdym kroku. Rano nie chce nam się wstać do pracy bądź szkoły. W pracy nie chce nam się wykonywać zadań, które polecił nam szef. Po pracy nie mamy chęci na zrobienie zakupów, ugotowanie obiadu, posprzątanie domu. Nie chce nam się wyjść z dziećmi do parku, poczytać książki, wyjść ze znajomymi do pub'u. Tak jak pycha jest podstawą wszystkich grzechów i z tego powodu została umiejscowiona na pierwszym miejscu, tak lenistwo niejako jest koronacją pozostałych, podsumowaniem. Podobnie jak z pychy, tak i z lenistwa wywodzą się inne grzechy.