Czy katoliczka może być kobieca?

Być kobietą to dla mnie mieć w sobie zarówno coś z Maryi i z Supermana. To spracowane ręce mojej Mamy i Babć. Najważniejsze dla mnie to ofiara z siebie z miłości do osób, z którymi żyję, rodziny, chłopaka, przyjaciół i wrogów. Do swojego związku staram się, jako kobieta, wnieść delikatność, czułość, opiekuńczość (nie żeby mojemu chłopakowi brakowało cech czułości, czy opiekuńczości, ale opiekuńczość kobieca od męskiej nieco się od siebie różnią) i kobiecą wrażliwość. 

Jestem osobą wrażliwą i delikatną i na wiele stresów i niepowodzeń reaguję płaczem. Myślę, że to kwestia żeńskich hormonów i to chyba największy problem jaki sprawia mi bycie kobietą. Kobieta kojarzy mi się z łagodnością i właśnie tę łagodność staram się wprowadzać w swoje życie, wśród ludzi, z którymi się na co dzień spotykam. Kobieta wnosi do rodzinnego ogniska ciepło i serdeczność, jest jak ta pachnąca od progu szarlotka, która tyle co „wyszła” z pieca, jak zapach pierników i mandarynek na Boże Narodzenie i pierwsze wiosenne promienie słońca. 

O kobiecym pięknie pisałam już co nieco w 2014 roku dlatego zachęcam Was do przeczytania wpisu "Piękna".

Czy katoliczka może być kobieca?

Kobiecość w dzisiejszych czasach niewiele ma wspólnego z tym, jaki obraz kobiety prezentowały nasze bacie, czy prezentują nasze mamy. Kobiecość często kojarzy nam się z dobrze uwydatnionymi kształtami kobiecego ciała, wysokimi szpilkami, czerwoną szminką, krótką spódniczką, niezależna i kokieteryjna. Niewiele z tych elementów przystoi kobiecie, która chce żyć w relacji z Bogiem, a pełnię swojej kobiecości zostawiać dla swojego męża. Odpowiadając na postawione pytanie - katoliczki mogą być i są kobiece i warto zastanowić się, czy aby na pewno przedstawiony przed chwilą wizerunek kobiecości jest tym faktycznym wizerunkiem prawdziwej kobiety? 

Czerwona szminka - ok. Nie mam co do niej zastrzeżeń i problemów, nawet w kościele na Mszy św., ale jak wszystko, jej użycie ma swoje granice. Jakie? Czerwona szminka sama w sobie nie jest niczym złym i może pięknie podkreślać kobiecą urodę lub dodawać jej pewności siebie, ale w połączeniu ze spódniczką mini, bluzką z wyzywającym dekoltem i szpilkami niesie za sobą już wyraźny przekaz, którego katoliczka winna się wystrzegać. W byciu kobiecą zewnętrznie i podkreślaniu swojej kobiecości przez strój, makijaż i dodatki, kobieta powinna kierować się przede wszystkim nie tym, co dyktują nam tak zwane "światowe trendy", ale własnym sumieniem i poczuciem estetyki. Każdorazowo zakładając wyzywającą odzież, mogącą wzbudzić pożądanie u płci przeciwnej i skłonić ją do grzechu, kobieta powinna zastanowić się jakie dobro wypływa z tego, jak zamierza się ubrać. Warto zwrócić tu uwagę na to, że psychika mężczyzn jest zgoła inna od psychiki kobiet i jeśli dziewczyna ubiera się na imprezę przesadnie wyzywająco daje mężczyźnie wyraźny znak tego, czego oczekuje. Kochanie kobiety pamiętajcie, że może być ładnie i nie musi być jednocześnie wulgarnie.

Być kobiecą w katolicyzmie nie oznacza noszenia długich spódnic i bezkształtnych swetrów, czy golfów, ale strój powinien podkreślać naturalną skromność, delikatność, wrażliwość i dobroć kobiet. Podobnie sprawa ma się jeśli idzie o zachowanie współczesnych kobiet. Dawniej kobieta kojarzyła się z cichością, z wyważonymi słowami, estetyczną mową. Nie chodzi tu też o to, by kobietom zakneblować usta. Nie jestem przeciwniczką kobiet sprawujących władzę, piastujących urzędy i biorących głos w społeczeństwie, ale głos kobiecy powinien wyrażać jej naturę, jej wrażliwość. Kobieta to matka, opiekunka, żona, przyjaciółka, sąsiadka, koleżanka, nie terminator, nie stereotypowy drwal. Oczywiście są sytuacje, w których trzeba tupnąć nogą, czy uderzyć pięścią w stół, ale ciągle powinna za tym iść kobieca gracja i zrównoważenie. 

Kobieta została stworzona po to, by jak święta Faustyna trwać w relacji z Bogiem i w pełni swoje życie powierzyć Jego miłosierdziu, być miłosierną wobec innych na Jego wzór i Jemu zaufać. Kobieta powinna być jak Matka Teresa z Kalkuty - bezinteresowna, uśmiechnięta, zdeterminowana ofiarna, nieść pomoc innym, brnąć tam, skąd inni uciekają, realizować swoje cele i wprowadzać dobro i pokój do swojego otoczenia. Kobieta powinna być jak błogosławiona Karolina Kózkówna - skromna, pogodna, odważna, piękna, zadbana, spokojna, trwająca przy swoich wartościach i broniąca ich, gdy sytuacja tego wymaga. Wreszcie kobieta powinna być jak Maryja, która mimo nierozumienia wielu spraw, odważnie decydowała się na wolę Boga, odpowiadała mu gotowością niezależnie od tego, w jakiej sytuacji ją postawił, być, jak Ona, silna i odważna. 

Pragnę złożyć życzenia wszystkim byście czuły się każdego dnia jak królewny, ponieważ każda z nas jest Córką Króla królów. Życzę Wam prawdziwego piękna, które wypływa z Waszych serc, ust, gestów i z wszystkiego, co robicie, piękna, którego nie musicie wyrysowywać drogimi kosmetykami, bo najważniejszym i najskuteczniejszym kosmetykiem kobiety jest uśmiech. Bądźcie skromne, serdeczne, życzliwe, pełne dobroci i delikatne. Swoją wrażliwością i emocjonalnością ubogacajcie świat. Nieście innym pomoc, a gdy trzeba, potrafcie zadbać o siebie, zawalczyć o wartości, które są dla Was ważne. Popełniajcie błędy i nie bójcie się do tego przyznawać. Czerpcie radość z życia. Spełniajcie swe marzenia, dążcie do realizacji celów, bądźcie zdeterminowane, odważnie kroczcie przez życie. Droga Kobieto - bądź sobą, a nie tą, której oczekuje od Ciebie świat. A przede wszystkim życzę sobie i każdej z Was - świętości!